Interview met de Nederlander (1)
Lachen in de Duisternis #13
Ja, nee, weet je hoe het zit? Alles pakken ze ons af, die klootzakken. Nu dit weer.
Eerst mocht Zwarte Piet niet meer. Nou, ik kan je vertellen, hier in het dorp is-ie gewoon nog pikkiezwart hoor. Dan kunnen ze hier honderd Jerry Afrika’s naartoe sturen, of hoe heet die lul, wij blijven gewoon Sinterklaas mét Zwarte Piet vieren. Zoals het hoort.
Ja, en toen kwamen die MeToo-wijven. Je bent als man je leven niet meer zeker. Doodnormaal een potje flirten op de werkvloer — mag niet meer. Ist verboten. Nou, ik kan je vertellen, bij mij op de zaak krijgt Daisy van External Traffic gewoon nog dagelijks een ferme tik op die romige billen van d’r, hoor. En lekker dat ze het vindt, lachen dat ze doet! Nee, dat pakken ze mij niet af.
Toen kwam het vliegen. Wilden ze ook afpakken. Dus ik weet nog goed, zodra het ook maar weer een béétje kon na corona, zat ik met m’n vrouw en de kinderen weer lekker aan de Costa, hoor. Afgelopen jaar was het bijna niet te doen, dat geef ik toe. Bloedje, bloedje heet. Lagen we het grootste deel van de dag binnen, met de airco op tien. Maar goed, je bent toch even ergens anders. Lekker eten en zo. Nee, over mijn lijk dat ik niet meer ga vliegen.
Begonnen ze over vlees. Moesten we ook mee stoppen. Echt, alles waar je maar een beetje vreugde uit kunt halen, moet kapot van die linkse elite.
Wat? Wannéér? O, dan moet ik even rekenen. Wanneer was het… Een jaar of vijf geleden voor het laatst? Met Timmermans? Die wás geen premier? Wel toch? Ik dacht… o, eerder dan? Met hoe heet die glipper, Wouter Bos? Ook geen premier… hoezo niet? Onder Balkenende? Nou ja, volgens mij zit je ernaast hoor. Maar waar hadden we het over?
O ja. Nee, ben je mal! Ik ben juist méér vlees gaan eten. Ik deed de laatste jaren een beetje rustig aan vanwege de lijn, maar nu bestel ik voor de lunch in de kantine toch gewoon weer een broodje frikandel. Nee hoor, als je mij dingen gaat lopen verbieden, ga ik ze juist doen.
Maar goed, anyway. Nou dit weer. Artis. Dat is gewoon een instituut. Een stukje Nederlandse cultuur. Willen ze ons ook afnemen. Moet kapot.
Wat zeg je? Nou, die oudste van mij is nu 17 en de jongste 14, dus dat is niet helemaal meer voor hun leeftijd, zal ik maar zeggen. Maar vroeger wel ja.
Nou, God, niet elk jaar… ‘t Is ook best een eind rijden naar Amsterdam natuurlijk, vanuit het dorp hier. Dus alles bij elkaar… weet ik veel… drie, vier keer in totaal?
Wat? Ja, natuurlijk zitten die beesten er elke dag, dat lijkt me logisch, wou je ze op vakantie sturen dan?
Nou, volgens mij hebben ze het hier beter dan in de jungle, hoor. Het is hier prachtig. Prachtig land. Mooie mensen. Behalve de klootzakken die alles afpakken. Niks mag nog in dit land.
Zul je zien, gaan ze zich straks vastplakken aan de hekken van Artis. Arme dieren. Maar daar hoor je niemand over. Alle aandacht moet naar die drammers. Kinderachtig volk vind ik het. Heel kinderachtig volk.
Graag gelezen? Je kunt me steunen bij het maken van Lachen in de Duisternis door een donatie te doen of door over te schakelen op een ‘premium’ abonnement voor €5,- per maand.
Mijn dank is groot!
Tot volgende keer,
Jamal Ouariachi