Geboren in een vluchtelingenkamp.
Lachen in de Duisternis #7
Juichen, dansen en met vlaggen wapperen als er nét honderden mensen zijn afgeslacht — ik kots daar op. Zoiets schreef ik afgelopen zondag op Twitter/X, nadat er beelden voorbijkwamen van dansende, juichende, vlaggenwapperende Rotterdammers, daags na de aanslagen in Israël.
Dat betekent niet dat ik nu lijnrecht achter Israël sta — in tegenstelling tot al die westerse regeringsleiders die de afgelopen dagen meenden te moeten verkondigen dat Israël ‘alle recht heeft om zich te verdedigen’.
Dat is namelijk even erg als juichen, want iedereen wist van tevoren dat de reactie van Israël minstens zo afgrijselijk zou zijn als de aanslagen zelf. En dat blijkt nu ook. De ene slachtpartij moet worden afgewezen, de andere wordt volmondig gelegitimeerd. Het is pervers.
De legitimatie van Israëls reactie door westerse leiders is niets dan juichen bij een nieuwe slachtpartij.
Sommige commentatoren wijten de aanslagen van Hamas aan de islam — dáár kwam die moordlust vandaan. Anderen wijzen op antisemitisme — dát was het motief.
Maar we weten allemaal diep van binnen dat het iets anders is.
In NRC stond vandaag een artikel met de titel ‘Wie zijn de leiders van Hamas?’ Het bood een geschiedenis van de terreurgroep, en daarna een lijst met korte biografietjes van enkele sleutelfiguren binnen de organisatie.
Die biografietjes begonnen zo:
Ismail Haniyeh, politiek leider van Hamas, ‘werd in 1962 geboren in het Al-Shati-vluchtelingenkamp.’
Yahya Sinwar, verantwoordelijk voor ‘dagelijkse zaken’ in de Gaza-strook, ‘werd geboren in 1962 in het Khan Yunis-vluchtelingenkamp’.
Mohammed Diab Ibrahim al-Masri, militaire leider Izz ad-Din al-Qassam-brigades, ‘werd geboren in 1965 in het Khan Yunis-vluchtelingenkamp’.
Soms zeggen details alles.
Geboren in een vluchtelingenkamp. Geboren in een vluchtelingenkamp. Geboren in een vluchtelingenkamp.
Dit is de realiteit van Palestijnen: geboren worden in shit, opgroeien in shit, je leven leiden in shit, blij zijn als jij en je dierbaren niet vroegtijdig sterven in die shit.
Hoe maak je van mensen monsters?
In plaats van pontificaal achter Israël te gaan staan, hadden westerse leiders, ook onze eigen Mark Rutte, Israël moeten aanspreken op de verantwoordelijkheid tegenover de eigen bevolking.
Als je een ander volk tientallen jaren, drie kwart eeuw lang, zo afgrijselijk onderdrukt en terroriseert, ontploft de boel. Dat is al vele malen gebeurd, er is niks nieuws onder de zon.
Het zal blijven gebeuren. Een regering die om haar eigen bevolking geeft kiest eindelijk voor een weg naar vrede, in plaats van een weg naar almaar afgrijselijkere slachtpartijen.
In Israël zelf klinkt onder liberale inwoners steeds vaker de stem van de redelijkheid. De oudste krant van het land, Haaretz, schreef onomwonden: ‘The disaster that befell Israel on the holiday of Simchat Torah is the clear responsibility of one person: Benjamin Netanyahu.’
Ja, ter plekke beginnen steeds vaker de ogen open te gaan.
Nu nog in de rest van de wereld.