De wereld houdt van stuntelende leugenaar Rutte
Lachen in de Duisternis #17
Lachen in de Duisternis is een scherp gekruide nieuwsbrief over politiek, klimaat, kunst en cultuur, wetenschap, rijkdom en armoede, filosofie, repressie en vrijheid. Je kunt mij steunen bij het maken van Lachen in de Duisternis door een donatie te doen of door over te schakelen op een ‘premium’ abonnement voor €5,- per maand.
Natuurlijk, de signalen waren er al langere tijd.
Hij liet een kabinet, zijn vierde, vallen over een non-issue, hij had er geen zin meer in.
Besloot geen lijsttrekker van de VVD te zijn voor de verkiezingen van november 2023. In plaats daarvan zou hij les gaan geven. Vond hij “superleuk”, zei hij.
Een leugen, niet zijn eerste. Ook niet zijn laatste.
Want iets later opperde hij in een interview met Ron Fresen dat hij misschien, “nu met de crisis in Oekraïne”, toch een paar jaar “iets internationaals” moest gaan doen, maar dan waren er slechts een paar opties, en hij zag secretaris-generaal van de NAVO wel voor zich, maar het zou goed zijn als die functie een keer naar een vrouw ging.
Zei hij toen. Klonk goed. Geëmancipeerd. Maar was weer een leugen.
Hij zei toen ook dat hij niet ging lobby’en voor die functie, maar we weten het: hij bestond het om maandenlang de slachtpartij op tienduizenden Palestijnen te negeren, want de Amerikanen zouden het niet leuk vinden als Nederland zich kritisch opstelde ten aanzien van Israël.
Ik weet niet hoe jouw sollicitatiegeschiedenis eruit ziet, ikzelf heb nog nooit tienduizenden mensen geofferd voor een baan, maar goed, dat ben ik.
Ik lever een cv in wanneer ik solliciteer, en als uit dat cv blijkt dat ik nogal wispelturig ben als het op dienstverbanden aankomt, krijgt het bedrijf dat mij mogelijkerwijs in dienst wil nemen, argwaan.
Zo niet bij Rutte. Die liet drie van zijn vier kabinetten struikelen. Die stortte tienduizenden toeslagenouders in de ellende. Die liet Groningen beven en keek er jarenlang niet naar om. Die bleek keer op keer te liegen maar manoeuvreerde zich er toch telkens weer uit.
Die werd in zijn rol van staatssecretaris van Sociale Zaken nota bene veroordeeld voor aanzetten tot discriminatie, maar whatever, prima kandidaat voor een belangrijke internationale functie.
Geen van zijn kabinetten haalde de tweeprocentsnorm voor defensieuitgaven, terwijl hij als NAVO-chef de naleving van die norm nu juist moet gaan regelen bij de lidstaten — dat kan hij dus niet, dat heeft hij bewezen, maar dat maakt niet uit. Leuke man. Lacht veel.
Een man zonder principes, een man die een spoor van vernieling heeft achtergelaten. Een man die de wereld kapot ziet gaat en dan roept dat we wel moeten kunnen blijven barbecueën. Een man die zo vaak liegt dat hij niet eens meer weet wat het verschil is tussen de leugen en de waarheid.
Ja, dachten ze in het buitenland, díé moeten we hebben.
Graag gelezen? Je kunt me steunen bij het maken van Lachen in de Duisternis door een donatie te doen of door over te schakelen op een ‘premium’ abonnement voor €5,- per maand.
Mijn dank is groot!
Tot volgende keer,
Jamal